Wat een tijd om in te leven. De ‘Sjoe van Vlaanderen’ – eclair ter ere van Van Avermaet – ligt nog maar net in de bakkerij, of daar zijn al de macarons met de beeltenis van ons aller held. Stel je voor dat niemand op die ideeën was gekomen. Ik mag, nee, ik wíl er niet aan denken. Meteen komt het gebalde aforisme dat mijn oma te pas en te onpas bovenhaalde weer in me op: “Je weet pas dat je een bepaalde verschijningsvorm van een bestaand gebak mist, als je beseft dat het zou kunnen bestaan, maar het er toch niet is.” Het lijken misschien kleine gebaren, zo wat gepimpte macarons, maar ze zijn zo, zó nodig. Broodnodig, zou ik durven te stellen.
’t Is te zeggen. Bakkers lijken in deze koerstijden te vergeten dat ik toch vooral mijn brood nodig heb, in plaats van Van Avermaets hoofd op macarons. (Nooit begrepen, trouwens, macarons. Eet iemand dat? Of wordt de volledige omzet gehaald uit winkelende vrouwen die vallen voor de felle kleurtjes en zit België nu met een wel zeer verspreide rottende hoop macarons?)
Nee, als je toch iets doet, doe het dan goed. Laat de jeugd de dag gezond inzetten met Greg Van Havermout. Lanceer een Nikolas Maesbier. (Wel eerst aftoetsen of Julien Duval al geen gelijkaardige plannen heeft. Anders: krachten bundelen.) Geef iedereen een zak witte Boonen op de dag van Roubaix – zo kan ook het gat mee zuchten bij het besef dat het écht wel zijn laatste koers was. Vraag of Bert De Backer zijn connecties kan aanspreken. Krijg Bo Hamburger weer op de fiets. Hij kan de snelgroeiende sector dat laatste duwtje in de rug geven.
Maar ken ook je grenzen. Een Serge-baguette is totaal not done, met een gesneden Museeuwbrood kan de Leeuw van Vlaanderen niet lachen.
En vooral – en in het licht van de ‘mondialisering’ van de sector (ha!) – probeer de hype ook in het veldrijden ingang te doen krijgen. Bak de Wout van Taert. En gebruik passend etenswaar om Kevin Pauwels een laatste keer vooruit te laten stuwen door zijn uitzinnige horde fans. Ik denk aan een droge saucisse.
TIM VAN DER HEYDEN 